ฝึกหัดเดินลำพังถ้าเกิดไม่มีผู้ใดจะได้เดินด้วยตัวเองได้

[Ailie662]

กำแน่นเท่าไรก็สู ญ เ สี ย มากมายแค่นั้น

เช่นเดียวกับ การกำทรายนั่นแหละ ยิ่งคุณกำแน่นทรายก็ร่วงออกจากมือมากมายเพียงแค่นั้นที่ควร

ถนอมต้องรู้ถนอม เพราะว่า เมื่อใดที่คุณ สู ญ เสียไปสิ่งนั้น คนนั้นบางทีอาจเป็นของมีค่าที่ทำให้


คุณเ จ็ บ ป ว ด และเสียใจที่สุดก็เป็นได้เมื่อใด ที่รู้สึกหมดกำลังใจแม้อย า กร้องไห้ก็


ร้องออกมาเถอะแม้กระนั้นเมื่อร้องจนหนำใจแล้ว ก็จะต้องลุกขึ้นยืนหยัด อีกรอบให้ได้

ความซาบซึ้งตอบแทนความผูกพันมิได้

ใครก็ตาม สหายหรือคนแ ปลกหน้าคุณจำเป็นต้องเรียนรู้ที่จะยิ้ม หากแม้ในใจจะร่ำไห้สะอื้น

สักแค่ไหนด้วยเหตุว่ามนุษย์ทุกคนต่างมีความเห็นแก่ชรา จึงอย่ า ไปมุ่งหวังว่าจะมีใครดี

ต่อคุณโดยปราศจากเงื่อนไขหากใครคนหนึ่งไร้ค่าพอเพียงให้คุณถนอม ก็จะต้องฝึกหัดปล่อย

ฝึกหัดวาง ฝึกทิ้ง

อย่ า เลือกคบผู้ที่รูปพรรณสัณฐาน

ต้องเรียนรู้ที่จะสรรเสริญผู้ที่ความสามารถ รวมทั้งถ้าเกิดคุณรู้สึกว่าตัวเองสู้คนอื่นๆเขามิได้อย่ า

ได้อกน้อยใจ เพราะเหตุว่าคุณ ก็เป็นคนเดินดินราวกับคนอื่นๆทั่วๆไป

พ่อแม่เป็นคนที่รักรวมทั้งห่วงใยต่อคุณมากที่สุด

อย่ า คิดถึงท่านเฉพาะตอนไม่มีเงิน อย่ า มีความคิดว่าในสายตาบิดามารดา คุณยังเป็นเด็ ก

อยู่ตลอดเวลาอันนี้ก็ถูก ถูกในมุมของบิดามารดาแต่ว่าไม่สงส ารพ่อแม่เหรอ ที่มีลูกไม่เคยทราบโตสักครั้ง

ไม่มีอะไรอย่างเดิม

ด้วยเหตุว่าทุกสิ่งทุกอย่างแปรไปตลอดเวลาทุกนาที อย่ า เอาขั้นตอนการเก่าๆมาแก้ไข คนสองคน

รักกันอาจมิได้อยู่ร่วมกันตลอดระยะเวลา อย่ า เอาแต่พร่ำเพ้อ อย่ า มัวแต่เรียกร้อง พราะ


สิ่งนี้อาจเป็นชนวนที่ทำให้คนสองคนไกลห่างกันมากกว่าเดิม

หนทางของชีวิตนั้นย า วไกล

ควรศึกษาที่จะเดินลำพังบ้าง เผื่อวันใดที่คนอื่นๆไม่ได้สนใจคุณดังเดิม ก็ไม่ต้องเสียใจ

เพราะทุกคนต่างมีทางของชีวิตที่จำต้องเ ดินเช่นเดียวกัน ไม่มีผู้ใดเดินเดินคู่คุณไปจนกระทั่ง

จุดหมาย อย่ า ให้ผู้ใดกันผู้ใดผู้หนึ่งหรือเรื่องราวใดเรื่องราวหนึ่ง แปลงเป็นทั้งหมดใน

ชีวิตคุณความโชคร้ายของคนเรา เกิดขึ้นจากการรังเกียจที่จะอยู่คนเดียว
อยู่คนเดียว
ขอบคุณบทความจาก https://freelydays.com/13363/
คำค้นหา : พึ่งพาตัวเอง